Zonder visum een paar dagen Libië in én uit..............

Tripoli 2010
طرابلس الغرب Ṭarā-bu-lus al-Gharb
De witte bruid van de middellandse zee...................

In januari 2010 zie ik wederom de kans schoon om een kort bezoekje aan Libië te brengen, ditmaal gaan we met de boot.
Ook nu is de visumprocedure onduidelijk, tot op het laatste moment blijft het spannend of het schip vrijgegeven wordt en of we toegelaten zullen worden in dit land.
Bij eerdere pogingen van de rederij werden op het laatste moment absurde eisen en voorwaarden gesteld en de passagiers geweigerd door de Libische autoriteiten. Reeds gemaakte afspraken en regelgeving werd ter plekke herzien en men heeft toen helaas onverrichterzake rechtsomkeer moeten maken.
Dit keer zou alles echter goed geregeld zijn, alhoewel ik tot op de dag van vandaag geen visum gezien heb.
Een schietgebedje is dus wel op z'n plaats, alles is mogelijk in Libië, als de goden je goed gezind zijn.................

Aangekomen in de haven van Tripoli blijken de gebeden verhoord en krijgen we na enkele spannende uurtjes het verlossende antwoord dat we van boord mogen!
Meteen blijkt weer de gastvrijheid én de nieuwsgierigheid van de Libiërs, we worden welkom geheten door hele families die naar de haven zijn gekomen om zich te laten fotograferen bij de boot.
Wie is hier de bezienswaardigheid?
Bij de haven is een prachtige boulevard aangelegd en onder de snelweg is zelfs een voetgangerstunnel gemaakt. De eerste en enige veilige voetgangersoversteekplaats in Libië!
Direct als ik de medina binnenloop weet ik het weer: de prettige sfeer, de vriendelijkheid, de aardige, behulpzame mensen. Libië heeft al het goede van de andere Noord-Afrikaanse landen als Tunesië, Marokko en Egypte, maar dan zonder de schade die het toerisme daar heeft aangebracht.
Hier zijn de mensen nog oprecht en zonder de nadelen van de toeristische landen.
Het is heerlijk om rustig in de souks rond te kunnen lopen zonder lastig gevallen te worden door opdringerige mannen, zogenaamde gidsen, zeurende kinderen, of anderen die vanalles van je willen. Om gewoon rond te kunnen kijken in de winkeltjes zonder ellenlange onderhandelingen te hoeven voeren en de afgezaagde opmerkingen aan te moeten horen.

 

Het westelijk berggebied
Qasr al-Haj قصر الحاج

Deze keer ga ik voor een tocht door het gebied van Jebel Nafusa en het Saharan plateau.
We bezoeken wederom Gharyan, de hoofdplaats in deze regio en centrum van aardewerk en keramiek.
Ook zien we weer enkele voormalige berbernederzettingen en graanburchten.
De qasr is een hoogstandje van de berberarchitecteur, een gefortificeerde opslagplaats uit de 12e eeuw, meestal gebouwd op een berg om de waardevolle spullen goed te kunnen verdedigen.
Hier zijn ook enkele holwoningen gerestaureerd om te laten zien hoe de troglodyten in vroeger tijden leefden. Tegenwoordig wonen de afstammelingen in gewone huizen nabij de ondergrondse woningen van hun voorouders.

 

Libië blijft één groot avontuur........

Pas als we na vertrek weer richting Europa gaan, blijkt dat ik zonder visum in Libië ben geweest. Alleen de entry- en exit stempels sieren m'n paspoort. Die staan overigens gebroederlijk naast de bladzijden waartussen het losse kaartje met de stempel van Israël zat. Vorige maand in Tel Aviv heb ik alle moeite gedaan om geen stempel in m'n nieuwe paspoort te krijgen, met het oog op onder andere dit bezoek aan Libië. Deze moeite had ik me kunnen besparen, die Israëlische stempel bleek geen probleem bij de Libische douane. Ik was vergeten om het kaartje uit het paspoort te halen...............

Het geluk is met de domme.
Kort na thuiskomst wordt dit nógmaals bevestigd als ik in de krant lees dat Khadaffi boos is op Zwitserland en Europeanen weer worden geweigerd in Libië.
Persoonlijk denk ik dat het niet zo'n vaart zal lopen. Nu de bodem van de zak oliedollars in zicht komt, heeft Khadaffi de toeristendollars te hard nodig.
Maar toch ben ik blij dat ik nét op tijd was om op de valreep nog een paar dagen te hebbben kunnen genieten van dit bijzondere land  :

Libië gooit deur dicht

Van onze correspondent
TRIPOLI, woensdag 17 februari 2010

De autoriteiten van Libië hebben in een boze bui de deur dicht gegooid voor Europeanen. Het Noord-Afrikaanse land van de extravagante leider Moeammar Gadaffi verstrekt voorlopig geen visa meer aan mensen uit de 25 Schengen-landen, waaronder Nederland. De Europese Unie veroordeelde de „eenzijdige en onevenredige” maatregel gisteren.

De visumstop is een reactie op een zwarte lijst van 188 kopstukken uit het Libische regime die in de toekomst niet meer welkom zijn in Zwitserland. Onder de ongewensten bevindt zich ook Gadaffi en zijn familie. Libië en Zwitserland liggen al langer overhoop. Gadaffi’s zoon Hannibal werd twee jaar geleden gearresteerd in Zwitserland, Libië haalde vervolgens meer dan 5 miljard dollar van Zwitserse bankrekeningen en stopte olieleveringen. Ook werden twee Zwitserse zakenmannen opgepakt in Libië; zij zitten nog altijd vast.

Volgens de Duitse luchtvaartmaatschappij Lufthansa wordt de soep niet zo heet gegeten als hij wordt opgediend. Maandag vlogen 58 passagiers van Frankfurt naar Tripoli, de meesten van hen waren Europeanen. ’Slechts’ vier mensen kwamen het land niet in, maar weigering van een handjevol passagiers is volgens Lufthansa niet ongewoon in Libië.

Een krant in Malta liet gisteren echter een accountant aan het woord die al 25 jaar zaken doet in Libië, maar nu werd geweigerd. „We werden als gijzelaars behandeld, we mochten de wachtkamer niet eens uit om onze benen te strekken.”

met dank aan de telegraaf

Muammar Khadaffi معمر القذافي 

 

Moammar Abu Minyar al-Khadaffiمعمر القذافي ; is de leider van Libië sinds 15 januari 1970.

 

Khadaffi is geboren in 1942 in Libië, in de buurt van Sirte. Hij groeit op binnen een arm bedoeïenengezin. Na de onafhankelijkheid van zijn land in 1956 wordt hij aanhanger van de Egyptische president Nasser, die een pan-islamitische staat voor ogen heeft.
Khadaffi studeert in 1964 af als meester in de rechten en gaat in militaire dienst.
Hij volgt een training aan the British Army Staff College en reeds op jonge leeftijd bereidt hij couppogingen voor.
Na deze jarenlange voorbereidingen werpt hij in 1969 het bewind van Idrid I omver en op 27-jarige leeftijd heerst Khadaffi over Libië.

Hij wordt voorzitter van de Revolutionaire Raad en opperbevelhebber van het leger. Zijn politiek noemt hij islamitisch socialisme. Hij stelt zich hard op ten aanzien van buitenlanders: westerlingen moeten het land verlaten. Eigendommen van Italiaanse en joodse Libiërs worden geconfisceerd.

Onder Khadaffi’s bewind steunt Libië vanaf de jaren zeventig links-extremistische en terroristische groeperingen, zoals de IRA en de PLO. Op grote schaal vinden zuiveringen plaats onder tegenstanders van het bewind.

Reeds in 1972 werd khadaffi's naam in verband gebracht met de Zwarte September Groep die tijdens de Olympische Spelen van 1972 een bloedbad aanrichten (onder de Israëlische sportploeg). Bekend is zijn steun aan terroristische groepen, zoals de IRA en het Democratisch Volksfront voor de Bevrijding van Palestina, die naar eigen zeggen geen terroristische groepen zijn maar bevrijdingsbewegingen. Khahaffi's naam wordt in verband gebracht met aanslagen op vliegtuigen en op vliegvelden in Wenen en Rome (1985). De Verenigde Staten van Amerika zegt dat hij verantwoordelijk is voor de bomexplosie in een West-Berlijnse discotheek in 1986, waarbij 3 mensen het leven lieten en 200 gewonden vielen. Op 14 en 15 april 1986 bombardeerden Britse en Amerikaanse vliegtuigen vermeende terroristische bases in Tripoli en Bengasi, wegens bewezen betokkenheid bij terrorisme. Hierbij vielen 37 doden, waaronder een vijftien maanden oud dochtertje van Khadaffi.

Volgens veel waarnemers zit Khadaffi achter de bomaanslag op het Amerikaanse passagiersvliegtuig van Pan Am boven Lockerbie op 21 december 1988. Daarbij komen 259 passagiers en 11 mensen op de grond om het leven. Sommige bronnen melden dat het om vergelding gaat voor de Amerikaanse bombardementen.

Eind jaren negentig lijkt Khadaffi een gematigder koers te zijn gaan varen en te streven naar een vreedzamer wereld. In 1999 lanceerde hij "Isratine" (een samentrekking van Israël en Palestina), waarin hij streeft naar één staat waarin Palestijnen en Israëliërs vreedzaam naast elkaar leven en op politiek niveau evenveel macht moeten hebben.
Na de terroristische aanslagen op 11 september 2001 in de Verenigde Staten was hij de eeste Arabische leider die de aanslagen afkeurde en tevens Al Qaida afwees. In 2002 sprak Khadaffi zijn excuses uit voor de Lockerbie-bomaanslag en bood hij geld aan de slachtoffers aan ter compensatie.

Na de val van het regime van Saddam Hoessein in maart 2003 verklaarde Khadaffi dat Libië bezig was massavernietigingswapens te maken. Echter na zware onderhandelingen -en volgens veel commentatoren onder druk van de Amerikaanse aanval op Irak- zegde hij vervolgens toe het nucleairprogramma stop te zetten en de nucleaire wapenonderdelen te ontmantelen.
Sindsdien lijkt alleen nog Iran een reële nucleaire bedreiging voor Israël te vormen.

In maart 2004 bezocht de Britse premier Tony Blair als eerste westerse regeringsleider sinds jaren Libië en sprak o.a. met de leider.
Khadaffi streeft naar een Verenigd Afrika Libië neemt prominent deel aan de vergaderingen van de Organisatie voor Afrikaanse Eenheid (OAU). Hij steekt ook veel geld in de ontwikkeling van de Afrikaanse staten.

In 2009 laaien de gemoederen weer op in een geschil met Zwitserland. In een luxehotel in Genéve werd in juli 2008 zoon Hannibal en diens vrouw gearresteerd wegens mishandeling van hotelpersoneel. Khaddafi werd toen zo kwaad dat hij onmiddellijk de Libische vestigingen van de Zwitserse ondernemingen Nestlé en ABB liet sluiten, twee Zwitserse zakenmannen liet opsluiten wegens vermeende onregelmatigheden met hun visum, zowat alle commerciële vluchten tussen beide landen opschortte en 5 miljard dollar van zijn Zwitserse bankrekeningen liet weghalen. Ook weigerde Tripoli nog olie te leveren aan de Zwitsers.
Sinds die tijd blijven de diplomatieke betrekkingen steeds verder verslechteren.
Een paar maanden later heeft de leider aan de Verenigde Naties een plan voorgelegd om Zwitserland op te heffen. Hij stelt voor het land op te splitsen naar de huidige taalgebieden en het te verdelen onder Italië, Frankrijk en Duitsland. Volgens de 67-jarige Khadaffi is Zwitserland geen staat, maar een maffia, die het internationale terrorisme financiert.
Daarnaast zette de stem van de Zwitserse bevolking voor een verbod op de bouw van minaretten vorig jaar kwaad bloed in de gehele islamitische wereld.
In een toespraak riep de alleenheerser op tot een jihad tegen het Alpenland.
Hij riep alle moslims op: 'Boycot Zwitserland, boycot zijn goederen, boycot zijn vliegtuigen, zijn schepen, zijn ambassades. Boycot dit ongelovige, ketterse ras, de aanvallers van de huizen van Allah'. 'Met alle middelen moet de heilige oorlog worden uitgeroepen tegen het ongelovige en ketterse Zwitserland' zei Khadaffi. 'Iedere moslim die zaken doet met Zwitserland is een ongelovige en handelt tegen de islam, tegen Mohammed, tegen Allah en tegen de koran', voegde de kolonel er aan toe.

Zwitserland noch moslims hebben tot dusverre gereageerd op Gaddafi’s oproep. De Libische leider geldt niet als een invloedrijke moslimleider. Hij volgt zijn eigen ‘Derde Universele Theorie’, een mengsel van een flexibele islam en socialisme met een tribale saus, die hem in de islamitische wereld tot een buitenbeentje maakt.

Het zal tussen Tripoli en Bern niet meer goedkomen.
De ruzie wordt nieuw leven in geblazen met een visumstop voor alle Europeanen in februari 2010.
Mijn bliksembezoekje eind januari bleek nét op tijd.............

معمر القذافي

 

 

Khadafi, Ghaddafi, Quadafi of.........

Khadaffi's naam wordt op talloze wijzen getranslitereerd: Al-Gathafi, Gadhafi, Gadaffi, Gaddafi, Gadhdhafi, Ghaddafi, Kaddafi, Kadhdhafi, Khadafy, Qadaffi, Qaddafi, Qadhafi, Qadhdhafi, Qathafi, Qadhafi, al-Qadhafi, Gadaffi, Gaddafi, Ghadaffi.