TURKIJE

Türkiye Cumhuriyeti
voluit de Republiek Turkije Türkiye Cumhuriyeti , is een land dat voor het grootste deel in Azië ligt, op het schiereiland Anatolië (of Klein-Azië) tussen de Middellandse Zee en de Zwarte Zee. Turkije is een democratische, seculiere rechtstaat en parlementaire republiek met een president aan het hoofd. De hoofdstad en de regeringszetel van het land is Ankara.
Een klein deel rond de grootste stad Istanbul ligt in Europa. Het Aziatische en het Europese deel worden gescheiden door de Dardanellen, de Zee van Marmara en de Bosporus, die gezamenlijk de Middellandse Zee met de Zwarte Zee verbinden. Turkije grenst aan acht landen: Bulgarije in het noordwesten, Griekenland in het westen, Georgië in het noordoosten, Armenië, Azerbeidzjan en Iran in het oosten, Irak en Syrië in het zuidoosten.
Turkije hoort bij de G20, een wereldgroep die de 20 grootste economieën van de wereld bij elkaar brengt. Het is mede-oprichter van de Verenigde Naties, de Organisatie van de Islamitische Conferentie, de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling en de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa. Het is ook een lid van de Raad van Europa sinds 1949 en lid van de NAVO sinds 1952. Sinds 2005 onderhandelen Turkije en de Europese Unie over toetreding van Turkije tot de EU.

Diverse keren was Turkije onze bestemming, zo zijn we aan de Turkse Riviera geweest in Alanya, Bodrum, Fethiye, aan de Egeïsche kust in Kusadasi, Ismir. Maar we hebben ook het prachtige binnenland bezocht zoals de regio van het fabelachtige Cappadocië. Natuurlijk werd ook Istanbul niet overgeslaan.
Het merendeel van deze bezoekjes lag voor het digitale tijdperk, helaas ontbreken de foto's daarvan op deze site.

ISTANBUL. Byzantium, Constantinopel
De stad heeft een zeer strategische ligging. Ze ligt in het westen van het land, deels in Europa, deels in Azië, en is daarmee de enige stad ter wereld die in twee continenten ligt. De Bosporus, die Europa van Azië scheidt, loopt door Istanbul heen, en komt in het zuiden in de Zee van Marmara en in het noorden in de Zwarte Zee uit. Twee bruggen over de Bosporus in Istanbul verbinden Europa met Azië.

Centraal in de oude stad ligt het Romeinse Hippodroom, het plein met de Aiya Sofia en de Sultan Ahmet Camii. Deze laatste wordt ook blauwe moskee genoemd vanwege het blauwachtige interieur. Ook het Topkapi paleis ligt hier om de hoek.

In het Romeinse Constantinopel werd dit antiek stadion gebruikt voor wagenrennen en ander vormen van publiek vermaak.
Het Hippodroom werd gebouwd tussen 203 en 330. Van dit circus zelf zijn vrijwel geen resten over, waar het gebouw stond loopt nu een weg. Hierdoor is de ovale vorm bewaard gebleven. De 2 obelisken die op de spina stonden zijn bewaard gebleven. De Turkse aanduiding voor het plein is: At Meydanı (het Paardenplein).

Het Hippodroom van Constantinopel is de plaats van het beruchte Nika oproer in 532. Ernstige supportersrellen liepen uit in een opstand tegen de keizer die vervolgens zijn leger het Hippodroom in stuurde waarbij ongeveer 30.000 toeschouwers werden gedood in één avond en nacht.

Onder het plein van het romeinse hippodroom bevindt zich de Basilica Cisterne, het verzonken slot.
Het is een groot waterreservoir uit de zesde eeuw, aangelegd tijdens de heerschappij van keizer Justinianus. Het vormde de watervoorziening van het paleis en de omliggende gebouwen en parken.
De Cisterne is een mysterieus geheel van galerijen, gestut door 336 met bogen verbonden marmeren zuilen. De bouwmeesters hebben zich destijds niet echt bekommerd om archeologie, er werden diverse materialen van Griekse en Romeinse tempels door elkaar hergebruikt. Achterin staan kleinere zuilen op sculpturen van het hoofd van Medusa, waarvoor blijkbaar niet de moeite is genomen om ze recht te zetten

.

TOPKAPI PALEIS

Het Topkapi-paleis (Turks: Topkapı Sarayı), wat zoveel betekent als "het Kanonnenpoort-paleis" naar een nabij gelegen poort, was lange tijd de residentie van de Osmaanse sultan in Istanbul. Sultan Mehmet II gaf in 1459 de opdracht tot het bouwen van het paleis, waarna het van 1465 tot 1853 het centrum van de Osmaanse heerschappij was. Het paleis is prachtig gelegen op het Seraglio-punt tussen de Gouden Hoorn en de Zee van Marmara, met geweldig uitzicht over de Bosporus. Het paleis bestaat uit vier verschillende hoven. Het eerste hof beslaat het gehele Seraglio-punt en wordt omringd door hoge muren. Toegang is mogelijk via de Bab-ı Hümayun, ofwel de Keizerlijke Poort. De Poort van de Groet (Babüsselam) leidt naar het tweede hof met gebouwen als de bakkerij, een hospitaal, paardenstallen, de keizerlijke harem, een Divan en kwartieren van de Janitsaren. Door de Poort van Geluk (Babüssaade) komt men vervolgens in het derde hof, dat het centrum van het paleis vormt, een tuin omgeven door de Zaal van de Privékamer (Has Oda) gebruikt door personeel, de schatkamer, de harem, enkele paviljoens en de bibliotheek van Ahmet II in het midden. Het vierde hof ten slotte was een wat meer private tuin van de sultan met een aantal paviljoens, kiosken en terrasjes.

Andere plaatsen in het Topkapı-paleis zijn de Toren van Gerechtigheid en het Paviljoen van de Heilige Mantel met relieken van de profeet Mohammed en de eerste kaliefen.

Het paleis doet tegenwoordig dienst als museum.

Bij onze bezoekjes aan Istanbul slaan we ook Eyup niet over. Op de Eminönü kade nemen we de taxiboot naar deze heilig wijk van Istanbul. Hier komen niet veel buitenlandse toeristen, misschien is het wel mede daarom juist zo'n interessante plek.
Wie Mekka niet bereikt gaat in ieder geval eens per jaar hier naar dit bedevaartsoort voor gelovige mohammedanen, vergelijkbaar met Lourdes voor de katholieken. Hier wordt de schrijn van Eyüp Ensari aanbeden, de vaandeldrager van Mohammed die tijdens de eerste Arabische belegering van Constantinopel in de 7de eeuw hier het leven liet. In een hoek wordt een afgietsel van de voetafdruk van de profeet Mohammed bewaard.
Naast de bezienswaardige Eyup moskee ligt een grote begraafplaats; vrome moslims worden graag in de nabijheid van de heilige begraven.
De marktkraampjes drijven handel in amuletten tegen het boze oog, platen uit de koran en andere religieuze artikelen.
Op zondagmiddag is het hier een gezellige drukte van belang, families zitten gezellig samen in het parkje te picknicken en barbequen en overal lopen jongetjes in prinsenpakjes die samen met hun gezin het feest van de besnijdenis hier vieren.
Vanaf hier voert een mooi wandelpad en ook een kabelbaan de heuvel op naar het bekende, in Osmaanse stijl ingerichte cafe Pierre Loti dat een fraai uitzicht biedt over de Gouden Hoorn.

Ook een dagje Prinseneilanden hoort voor mij, als het even kan, bij een verblijf in Istanbul.
Deze eilandengroep bestaande uit negen eilanden in de Zee van Marmara, circa 20 km ten oosten van Istanbul, waren ooit verbanningsoorden voor Byzantijnse prinsen. Vandaag de dag het onderkomen van de rijke inwoners van Istanbul die gedurende de zomermaanden in hun 19de eeuwse huizen verblijven. Auto’s zijn er sinds 1928 verboden, alleen de politie en het stadsbestuur beschikt over gemotoriseerd vervoer. Het vervoer gaat per paard, koets of fiets. In de zomermaanden tellen de eilanden circa 40.000 bewoners. In de wintermaanden verblijven er slechts circa 6.500. Buitenlandse toeristen komen hier -gelukkig- weinig.
Büyükada is het grootste eiland. De andere bewoonde eilanden zijn Kınalı, Burgaz en Heybeliada.

We nemen de taxiboot vanuit Sirkeci of Kabatas, die in de zomerperiode de 4 eilanden regelmatig aandoet.
Het eerste eilandje is Kinaliada, wat een klein strandje heeft waar het op een warme dag overvol is met dagjesmensen.
Wij varen vandaag door naar Büyükada, waar we een rondritje per paardenkoets over het eiland maken. Het is hier in de pijnboombossen en aan de kust een welkome oase van rust, zo vlakbij de drukke, chaotische metropool Istanbul een mooie afwisseling en nodige variatie bij de citytrip.

CAPPADOCIË
In midden Anatolië, ongeveer 300 km ten zuidoosten van Ankara, aan de voet van de vulkanen Erciyes Dag (3916 m) en Hasan Dag (3258 m), ligt Cappadocië, een vulkanische gebied met een fabelachtig landschap van tufsteen in bizarre vormen.
Het sprookjesachtige gebied, met rotsen in de vorm van puntmutsen en zogeheten 'feeënschoorstenen', ondergrondse steden en mysterieuze schuilkerkjes is niet alleen van belang om zijn geologische geschiedenis, het draagt ook interessante sporen van duizenden jaren bewoning.
Nevsehir is de grootste stad in het hart van Cappadocië. Er is weinig te zien, maar het is een belangrijk verkeersknooppunt en een goede basis voor een bezoek aan de ondergrondse steden aan de weg naar Nigde.

Vanuit Antalya is het een lange, maar mooie rit van meer dan 650 km, midden door het prachtige Taurusgebergte. Hier zien we tientallen landschildpadden langs en op de weg lopen. Velen worden overreden, de chauffeurs hebben weinig respect voor ze, sommige vrachtwagens verminderen hun snelheid niet eens. Vreselijk om te zien.

Onderweg bezoeken we in Konya het Mevlanamuseum, het voormalige klooster van de dansende Derwisjen.
We overnachten in Ürgüp, een plaatsje waar veel tapijt-, onyx- en andere souvenierwinkeltjes zijn.
De volgende ochtend maken we een wandeling door de vallei van Göreme, waar tientallen vroeg‑Christelijke en orthodoxe kerken in de rotsen van kalk en tufsteen zijn uitgehouwen. Tufsteen is zacht totdat het met de lucht in aanraking komt. Men ontdekte dat er met gemak complete woningen in het steen konden worden uitgehouwen. Vervolgens werden hele dorpen gecreeerd, inclusief prachtig beschilderde kerken. De Byzantijnse fresco's met taferelen uit het oude- en nieuwe testament zijn nog te bewonderen hier.
Natuurlijk brengen we ook een bezoekje aan de ondergrondse stad. Dit is werkelijk een indrukwekkend, wonderbaarlijk gebied. 

PAMUKKALE
Pamukkale is een klein plaatsje in de provinci Denizli. Het dankt zijn naam, katoenburcht , aan een bijzonder natuurfenomeen. Net als die andere wonderbaarlijke speling der natuur, de rotsen van Cappadocië, zijn de terrassen van Pamukkale gevormd door een vulkanisch verschijnsel. Ongeveer twee miljoen jaar geleden bevond het westen van Anatolië zich in een plooiingsfase, waarin een groot aantal bergen werd gevormd. Bij dit proces ontstonden grote breuken in de aardkorst, die het gebied zeer gevoelig maakten voor aardbevingen. Bij Pamukkale is het regenwater eeuwenlang in deze breuken gestroomd, waar het terechtkwam in de honderden meters dikke laag kalksteen die miljoenen jaren geleden werd afgezet. Door de hoge temperaturen op die diepte is het calciumcarbonaat in deze laag opgelost in het water dat in de bronnen weer aan de oppervlakte komt. Bij afkoeling verdwijnt het koolzuur uit deze oplossing en ontstaat een vlokkige, witte neerslag die zich afzet in de vorm van kalk, een variant van de uit druip- steengrotten bekende stalactieten. Zo werden in de loop der jaren de witte terrassen gevormd. De bergwand ziet er sprookjesachtig uit als een grote, witte versteende waterval.

Het 35 graden warme water heeft niet alleen de natuurlijke ligbaden gevormd, de bronnen worden ook al sinds mensenheugenis gebruikt om genezing te vinden. Het koolzuur-, zout-, zwavel.. ijzer- en magnesiumhoudende water werd al eeuwenlang aangewend voor drinkkuren en geneeskrachtige baden.
Al voor onze jaartelling werd de stad en kuuroord Hieropolis gesticht. In later eeuwen werd Hierapolis getroffen door aardbevingen en plunderaars. In de Romeinse tijd was deze stad ook bekend als het Laodicea, welke bekend is uit de bijbel.

Het natuurwonder staat samen met het antieke Hierapolis op de werelderfgoedlijst van Unesco.

Bij ons eerste bezoek aan Pamukkale, in 1994, gingen er stemmen op het natuurfenomeen te sluiten voor toeristen. Door de vele bezoekers werd er veel schade aangericht aan de terrassen, het bronwater werd gebruikt voor termaalbaden van hotels en kuuroorden.
Tot op heden maakt het toerisme nog gretig gebruik van het natuurfenomeen, alhoewel na het ingrijpen van Unesco er nu een gedeelte is afgesloten en er strenge restricties gelden. Met een herstelprogramma wordt getracht de terrassen weer in de oude oude staat terug te brengen, hotels in het gebied zijn gesloten en is er een verbod op het onttrekken van het bronwater.

Izmir